Sinds 1980 lid, respectievelijk voorzitter bij de Hervormde Vrouwendienst.

Vanaf 1987 erg actief in de Grote Kerk van Dordrecht, coördinator van de informatiebalie, coördinator van het schoonmaken van de Grote Kerk.

Lid van het Comité kerstfeest op Zee. Zij helpt bij het sturen van kerstgeschenken naar zeelieden.

In de zestiger jaren , toen ik zelf voer, vroeg ik mij af wie toch doe kerstcadeaus klaarmaakten en verzonden.

Door het lot ben ik er 9 jaar geleden zelf ingerold als voorzitter/penningmeester.

Voor mij is het het hele jaar door kerstfeest, maar ik doe het met plezier omdat vele zeevarenden er heel blij mee zijn.

In 1996 keek mijn man naar een NCRV programma waarin een oud-kapitein het Comite Kerstfeest op Zee presenteerde.

Voor mijn man kwam er iets terug uit zijn verleden. Wij besloten dit doel te steunen en mijn man zocht contact met Mijnheer Punt.

Later kreeg mijn man een telefoontje van zijn vrouw waarin zij meldde dat zij op zoek waren naar een opvolger. Een paar weken later ging mijn man een in het Zeemanshuis kijken en vroeg mijnheer Punt of mijn man het zag zitten om het voorzitterschap over te nemen omdat hijzelf echt aan pensioen toe was.

Omdat mijn  man zonder werk was heeft hij het gedaan en een paar weken later ben ik mee gaan doen. Doordat mijn man weer werk kreeg heb ik het operationele deel van het werk overgenomen. Mijn man bleef het administratieve deel van het werk doen. Zo is dat ook gebleven.

We zitten  nu in het Zeemanshuis aan de Heijplaat in Rotterdam. Met veel plezier werk ik samen met het team van vrijwilligers. Het doet mij goed dat de zeelieden de cadeaus erg waarderen.

Elk jaar weer kijk ik uit naar de brieven die gezagvoerders ons sturen. Ik vind het fijn dat er ergens op de wereld op een schip Kerstfeest wordt gevierd en dat de cadeautjes die wij met het team hebben ingepakt daar zo'n zinvolle bijdrage aan leveren.

Ik hoop dit nog jaren te kunnen doen.

Als kind al stond ik op het Vlaardingse Hooft te kijken naar de grote zeeschepen.

Wat had ik graag na de middelbare school naar de zeevaartschool gegaan. Helaas was dat in de jaren 50 nog niet mogelijk voor meisjes. Gelukkig mocht ik heel vaak met de coaster Geeststroom meevaren van Maassluis naar Boston (engeland). Op deze coaster heb ik ook m`n man Joop leren kennen.

Later kregen we een zoon, die, net als z`n Pa, heel veel belangstelling had voor de motoren in de machinekamer.

Ook hij is zeeman geworden en op een van z`n reizen heeft hij z`n vrouw ontmoet.

Omdat ik regelmatig naar de koopvaardijkerkdienst ging in Rotterdam, kwam ik in contact met het comite "Kerstfeest op Zee. "Ik help nu al jaren mee om de kerstpakketten samen te stellen met een hoop lieve vrijwilligers. Het geeft een hoop voldoening. En ik hoop het nog jaren te doen.

Bedankt Naomi , Gerard, Ineke , Paul , Connie, Jannie en alle anderen voor de fijne tijd die we ieder jaar van September tot December met elkaar hebben.

Op 20 Oktober jongstleden konden we zeggen “de inpak-werkzaamheden van dit jaar zitten erop”,

Als benjamin, jongste bediende en nieuweling (van 55 jaar !?) werd mij de mogelijk geboden door Naomi om deel te nemen in het goed ingespeelde team van Kerstfeest op Zee. Op voordracht en/of verzoek van de havenpriester Fr. Frits Maas aan mij – om mijn betrokkenheid en inzet te willen tonen (zoals ik dat ook doe, bij Apostolaat ter Zee “Stella Maris”) - ten behoeven van het zeelieden welzijn.

Dus komt dit zeelieden gebeuren niet geheel uit de lucht vallen, toch zonder zelf het zeemansleven zelf aan den lijven te hebben ervaren – zijn er toch aanknopingspunten in mijn leven met het binnen- en zeevaart gebeuren. Als achterkleinzoon van een (binnenvaart) sleepboot-kaptein/-eigenaar, heb ik wel mening (sterk) verhaal gehoord. Wat mijn oom inspireerde in het Antwerpse soort gelijks te doen – als “walkaptein” maar dan in loondienst – daar de familiefirma de periode 1940-1945 niet kon overleven (en later zelfs geen schade-herstel compensatie-uitkering kreeg).

Mijn twee oudere broers hadden wel ambitie in de zeevaart (marconist c.q. als werktuigkundige / machinist te worden), maar studie aan de “Jan Backx” (Zeevaartschool) was voor mijn oudste broer (de marconist) net een ‘spoor-verkeerd’ , alles prima tot excellent – maar juist ‘seinen en opnemen’ onvoldoende gescoord. (dat is droevig/hard)

Mijn tweede broer (de w.t.k.-er) heeft daadwerkelijk de zeven zeeën bevaren – vanaf zijn 18-de tot zijn 27-ste, begonnen bij “Nievelt” (-Goudriaan B.V.) op de ‘weer-boten’ (‘Cumulus’) – dan vele jaren rond Noord-, Midden- en Zuid-Amerika voor Amerikaanse rederijen gevaren en ten slotte bij (Piet) Heerema en op enkele baggerschepen in de Perzische Golf gewerkt - veel snikhete/warme uurtjes door gebracht hebbende onder in de machinekamers.

In de jaren 70-tig was er geen “facebook” en ‘internet of goedkoop mobiel bellen’, alles ging met de post (kaarten en de flinterdunne blauwe luchtpost enveloppe). Als kleine broertje was het een ‘regel’ van/door moeders bepaalt – om ook minimaal een paar regels te schrijven in brieven – die bij de zeer regelmatige correspondentie die ‘moeders’ onderhield met haar zoon. Het (agent/post-) adres was veelal bij Colôn of Balboa de ….. (bij het Panamakanaal). Nog wetende dat moeders’ in haar enthousiasme kleine sinterklaas en/of kerstpresentje(s) wilde sturen en mijn broer laconiek antwoorde ; “laat maar – (lief bedacht) – maar deze komen toch niet ongeschonden aan bij/door de post in “deze” landen en ook sneu voor de andere crew-members die eventueel niets van thuis ontvangen”. Mijn schoonzus die soms ook meevoer/mee mocht varen – een paar jaren zelfs – kreeg vaak van de kaptein e.d. de taak toegewezen om die (feestdagen-)zaken in stilte/onopvallend zoiets toch te regelen voor de bemanning.

Het lot (grapje !?) treft mij – dat mijn hart valt voor de Filippijnen en daar mijn wederhelft vond, dus komt ongemerkt de Pinoy-(Filipijnse) zeeliedengebeuren ook binnen mijn gezichtsveld. Wat de link tussen Fr. Frits Maas Mhm en mij en mijn vrouw (Lucy Gamboa) snel verklaard. Daar deze “gemotiveerde werkers uit Zuid-Oos-Azië” die op heel veel schepen (prominent) aanwezig zijn qua aantal ! Wordt ik ook noch verblijd met een Cebuaanse (provincie in middengedeelte van de Filippijnen) zwager die als AB (matroos) tevens het ruime zeeman sop < ver>kiest en momenteel rondvaart in Noordwest Europa.

Zelf in de begin (roerige) jaren 80-tig ook werkzaam geweest bij de SHV (aan de Westerkade / hoek Veerhaven) voor/op boekhoudingen van enkele Rijnvaart-, Opslag- en Zeescheepvaart bedrijven, voor enkele jaren. Hoe het met de sector en heel vele andere bedrijven etc. is afgelopen is bekend (“de grootte sanering” en ‘omslag’)

Al heb je zelf geen bewezen zeemansbenen, dan toch is het zeemansgebeuren en haar –welzijn (plus het havengebeuren), diep in mij verankerd.

Leuk, goed en speciaal is ook dat Naomi en Gerard de Goede de mening zijn toegedaan, dat een kandidaat vrijwilliger - binnen Kerstfeest op Zee groep affiniteit/compassie met de Zeevaart moeten hebben en binnen het bestaande team van vrijwilligsters (op een paar mannen na dan) moet passen! De rappe handen en souplesse waarmede de ervaren dames de duizenden cadeautjes inpakte en honderden kerstdozen vulde – in de uren die daarvoor uitgetrokken waren , leken soms echt op een soort “aangenomen”-/”haven” werk. De zeetdruppels stonden soms op mijn kalende voorhoofd – om hen bij te kunnen houden Heerlijk om dit te mogen ervaren, en de zeelieden kunnen met een gerust hart/op tijd hun cadeautje verwachten (wat ons ‘pakje-aan’ betreft), Vanaf onze locatie vlakbij ‘de Kuip’ (op Zuid). “Stiekem” ook nog meegekeken hoe Naomi en Gerard nog menig (heel veel) extra uren spenderen aan de voorbereidingen en afwikkeling van zaken - ten behoeve van hun ‘geesteskind’ (in/van de afgelopen 18 jaar onder hun leiding, als deel van de in de totale geschiedenis - bijna 70 jaar KoZ bestaan – sinds 1947). Opdat alles gesmeerd kan lopen, intern en extern, daar in de scheepvaart alles draait om op tijd te zijn en juiste moment/timing - alles vaak maar ‘1-kade’ punt heeft ! Want een schip wacht op niets of niemand – anders rest de volgende haven als eerste optie.

Als ik als ‘getrouwe’ Rotterdam ( van oorsprong kom ik van de Zuid-Hollandse/Zeeuwse Eilanden ) maar geadopteerd op ‘Noord’, loop ik soms/graag langs de Lloyds- , Park- , Wester- en Willemsekade. En wat schets mijn verbazing een week-of-wat geleden – op een zondagmiddag - lag er aan de Parkkade een coaster-type schip van W-B rederij (één van de Lady A--- serie), en ondergetekende de dinsdag erna – de Kerst-doos in mijn handen had/kreeg voor het betreffende schip. Buiten het feit dat je altijd alle zeelieden een behouden vaart wens, was dit toch heel speciaal en bijzonder (een extra click), zonder dat ik weet wie/wat met Kerst de bemanning van dat schip zal zijn.

Velen staan er wellicht onvoldoende bij stil, wat een geïsoleerd leven de zeelieden leiden – “Ik ben in Rotterdam”, zegt een Pinoy zeeman enthousiast tegen mij/mijn vrouw ; waar dan - is onze vraag ? Het havennummer was ergens in de 7500-groep – had hij vernomen - (de Maasvlakte-1 dus) wat hij noemde – Goeiendag, hoezo afgelegen/eenzaam en dan voor een kleine 8 uur – hooguit - aan de kade daar (en hij moet nog een deel van zijn shift draaien) ! Dichtbij en toch veraf – is maar net hoe je het wil zien !

Het zou op meerdere momenten “Kerst” of ‘feest’ moeten zijn voor zeelieden !! Zo is - afhankelijk van rang de tijdsduur (weken/maanden) aan boord vooraf bepaald – maar na 6 tot 8 maanden aan boord op iedere/zulks een “ijzeren-platbodem” ; vliegen de scheepswanden/patrijspoorten je tegemoet – ga daar maar van uit ! Rest vele een lange (15 uur in een vliegtuigstoel zittende) vlucht naar huis, met afmonsteren, incheck-, wacht- en overstaptijden een ‘pretje’ van ongeveer 2-etmalen onderweg zijn !

Dat anderen - die op-de-vast-wal zitten – toch iets extra’s of schijnbaar onmogelijke dingen voor je doen, met liefde, plezier en compassie, steelt zeer zeker hun zeemans-ego – omdat aandacht en begrip thans dun bezaaid begrip is geworden in de(ze) wereld.

En thuis, in Rotterdam—Delfshaven (stadsdeel) pak ik voor mijn Filipijnse schoonfamilie en vrienden/kennissen rond hen heen daar - ook dozen in - met aardige-, bruikbare-/tweedehands- artikelen, die ik tegen het lijf loop/aanschaf – opdat het voor hen ook een sfeervolle Kerst, Pasen, Sinterklaas en/of Pinksteren kan/moge zijn ! Als we diep in onszelf kijken en onze eigen historie als Nederland / zeelieden natie zijn - voor de geest halen in de laatste eeuw(en), dan weten we een ding zeker.

Zeeman ben je (voelt men zich) of je bent het niet !!! Maar het is niet echt beroep dat gekozen is echt uit luxe (vooral de lage rangen aan boord zeker niet) , vaak is/was de financiële situatie ‘thuis’ (geboorteland) het keuze-besluit of drijfsfeer om ‘huis-en-haard’ voor langere tijd achter zich te laten. “Op hoop van zegen” veelal – hoe cryptisch de woordkeuze in deze klinkt met een/mijn/onze christelijke achtergrond. Het is wel voor mijn tijd, maar de eerste helft van de 20-ste eeuw (1900-1950) was het voor het gros der Nederlanders ook geen vetpot (verre van) – dus hou die gedachte ook even vast in/bij ons denken en handelen van nu !

Hopende U een inkijk gegeven te hebben, wie die (‘leerling’) inpakker van dit jaar is geweest, die wellicht een glimlach weet te kunnen toveren op de gezichten van de zeelieden die dit jaar – wederom of voor de eerste keer een Kerstfeest op Zee geschenk(je) ontvangen. Opdat rederijen die thans geen gebruik (willen) maken van onze inzet/diensten, over te halen zijn – in weerwil van hun strategieën – voor dit zeelieden-welzijn gebeuren. Ik wil best volgend jaar (2016) meer kerstcadeautjes inpakken, als de vraag er naar (zal) toenemen, zelf verdien ik er [geldelijk] niets aan/mee – maar een glimlach van een zeeman is mij veel waard (wetende of willen aanvoelen, wat zij moeten ontberen en doorstaan - bij het uitoefenen van hun vak) ! En ons ‘landrotten’ de producten biedt uit alle windstreken van de wereld.

In 1994 kwam ik zonder werk en vond geen nieuwe baan meer, ik was te oud (56) en/of verdiende te veel!

Gelukkig heeft de heer Frans Munts, administrateur van het Koopvaardijpastoraat Rijnmond, mij gevraagd of ik wilde komen helpen met zijn werk. Dat heb ik gedaan en er geen spijt van gehad. Ik heb altijd op kantoor gewerkt, dus was het niet moeilijk om een adressenbestand bij te houden, Koopvaardijdiensten te organiseren, uitnodigingen daarvoor te versturen en vergaderingen te notuleren.

Later kwam het landelijke koopvaardijpastoraat erbij, nog meer vergaderingen notuleren, en weer later het uittypen van het blad Quo Vadis (nu Diepgang) en het notuleren van de redactievergaderingen

Van één dag in de week werden het er gemiddeld drie en ook vaak thuis notulen uitwerken. Toen werden alle papieren nog gekopieerd en per post verstuurd. Na acht jaar werd het me alles bij elkaar te veel en ben ik gestopt.

Daarna heb ik nog ± 10 jaar als vrijwilliger bij dagopvang in een verzorgingshuis gewerkt. Dit werk was alleen ter plekke en ik hoefde daarvoor niet thuis ook nog te werken.

De Koopvaardijdiensten bezocht ik nog regelmatig en in 2009? heb ik aangeboden te komen helpen bij Kerstfeest op Zee.

Dit was intussen verhuisd van het Zeemanshuis aan de Willemskade naar dat op Heyplaat. Op woensdag kwam Kees Grundel (Ned Zeemanscentrale) mij thuis ophalen en gingen wij cadeautjes inpakken. Ik vond het erg leuk om te doen en het was een fijne groep mensen om mee samen te werken. Uiteindelijk moesten we verhuizen naar de Olympiaweg. De groep is intussen gewijzigd, Kees is inmiddels overleden, maar ook nu is het weer een fijne groep om mee samen te werken.

Het begint al met het uitzoeken van de cadeautjes, waarbij ook de andere vrijwilligers aanwezig zijn en dan wachten tot augustus, dan kunnen we weer aan de slag.

Het geeft veel voldoening een steentje te kunnen bijdragen aan de kerstvieringen op de koopvaardijschepen. Dat het gewaardeerd wordt horen we uit de reacties die we daarna ontvangen.